Το 2020 έφυγε και γνωρίζω όλα όσα πήρε μαζί του. Πολλά και καλά, σημαντικά πράγματα. Ξέρω όμως και τί θα φέρει το 2021 που μας ήρθε και το υποδεχτήκαμε με μεγάλη αισιοδοξία. Αναρωτιέμαι, επειδή το αξίζει ή επειδή το έχουμε ανάγκη. Μάλλον το δεύτερο και μετά θα του κουνάμε το δάχτυλο φωνάζοντας του να φύγει και να μην ξανάρθει γιατί μόνο δυστυχίες μας έφερε.

Το νέο έτος κουβαλάει στην πλάτη του τις αμαρτίες, αν μπορούμε να πούμε έτσι, του προηγούμενου χρόνου. Τίποτα δεν αλλάζει επειδή άλλαξε το νούμερο του χρόνου. Και το 2021 είναι μια χρονιά που χαντακώθηκε από το 2020 πριν ακόμα αναλάβει δράση. Με άλλα λόγια, την πάτησε και μαζί του την πατήσαμε και εμείς. Οι λόγοι είναι πολλοί και εξαιρείται η απαισιοδοξία. Δεν είμαι πεσιμίστρια και καμία πρόθεση δεν έχω να σας προκαταβάλλω αρνητικά με απαισιόδοξα μηνύματα. Ρεαλίστρια είμαι, με χαρακτηρίζει ο ρεαλισμός και η ειλικρίνεια.

Είναι ξεκάθαρο νομίζω σε όλους μας τί να περιμένουμε αυτό τον χρόνο. Όσο δυσάρεστο και αν μας είναι, που είναι και πάρα πολύ μάλιστα, θα πρέπει να το ζήσουμε και να το υποστούμε. Προσωπικά μου είναι πολύ δυσάρεστο να πρέπει να στερηθώ για ακόμη έναν χρόνο, χαμόγελα, γέλια, φίλους, αγκαλιές, αγάπη η οποία εκφράζεται με πολλούς τρόπους.

Θέλω να μπορώ και πάλι να χαμογελάσω για να φτιάξω την διάθεση κάποιου, να γελάσω γιατί είμαι χαρούμενη, να σβήσω τα κεράκια στην τούρτα μου, να πάω σινεμά, θέατρο, σε μια συναυλία την οποία περίμενα με ανυπομονησία. Να υποδεχτώ στο σπίτι μου καλεσμένους ή να επισκεφτώ κάποιο σπίτι. Επιθυμώ πολύ να πάω σε ένα εστιατόριο με φίλους ή σε κάποιο μπαρ και να μην φοβάμαι να αγγίξω το οτιδήποτε! Μόνο να περάσω καλά με τους φίλους μου. Θέλω πολύ να δω παιδιά να παίζουν και να γελάνε ανέμελα και οι γονείς τους να είναι ήρεμοι παραδίπλα. Όπως και το να πάνε στο σχολείο χωρίς περιορισμούς και προσωπίδες. Είναι σημαντικό να μπορώ να εργαστώ άφοβα και ακίνδυνα. Αισθάνομαι την ανάγκη να πάω στην εκκλησία να προσκυνήσω, να προσευχηθώ. Γιατί μπορεί ο Χριστός να είναι παντού, αλλά πουθενά αλλού δεν αισθάνομαι κατάνυξη όσο στην εκκλησία. Θέλω να μπορώ να πάω για ψώνια, να ταξιδέψω, να συμπαρασταθώ σε όποιον με έχει ανάγκη και να μην φοβάμαι να τον αγγίξω ή να τον επισκεφτώ στο νοσοκομείο. Θέλω να μπορώ να αποχαιρετήσω κάποιον που έφυγε από την ζωή και νομίζω ότι είναι δικαίωμα κάθε ανθρώπου να είναι πάνω από όλα Άνθρωπος! Γιατί αν χάσουμε την ανθρωπιά μας τί μας μένει μετά..

Μπορεί ο ιός να είναι επικίνδυνος για την υγεία και την ζωή μας όμως το ίδιο επικίνδυνο νομίζω πως είναι και ο εγκλεισμός και η απομόνωση. Η αποξένωση, δεν μπορεί να έχει θετικά αποτελέσματα στον άνθρωπο, το πιο κοινωνικό ον της γης. Η μοναξιά, η έλλειψη επικοινωνίας, η διαρκής έλλειψη δημιουργικότητας και το αίσθημα της μη χρησιμότητας, θα είναι καταστροφικά για πολλούς από εμάς ενώ τις συνέπειες όλων αυτών, δεν τολμώ ούτε να τις σκεφτώ. Κάποια άλλη λύση θα πρέπει να βρεθεί και σύντομα, πέρασε ένας χρόνος και πάμε από το κακό στο χειρότερο. Κανένα αποτέλεσμα δεν είναι ικανοποιητικό. Ούτε και εγώ είμαι…η ζωή μου δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι, σκέφτομαι. Έχει χαθεί κάθε ενδιαφέρον και άραγε, για ποιο μέλλον να ελπίζω και να προγραμματίζω.

Σκέψεις και προβληματισμοί οι οποίοι σίγουρα δεν είναι μόνο δικοί μου. Θα ευχηθώ το νέο έτος να είναι καλύτερο από το προηγούμενο έστω και στο δεύτερο εξάμηνο, επιστρέφοντάς μας όλα όσα στερούμαστε, εκείνα που τα έχουμε ανάγκη ως άνθρωποί αλλά και ως προσωπικότητες. ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑ