Σήμερα το πρωί ξεκίνησα να πάω για δουλειά με το αυτοκίνητο. Με βρήκε κόκκινο φανάρι και περιμένοντας να ανάψει πράσινο παρατήρησα ότι δεν ήρθε όπως συνηθίζει ο πακιστανικής καταγωγής ηλικιωμένος κύριος που καθαρίζει τα τζάμια στο συγκεκριμένο πόστο χρόνια τώρα. Δεν σας κρύβω ότι σήμερα ήθελα να έρθει να καθαρίσει το παρμπρίζ που ήταν χάλια και σκεφτόμουνα όπως συνηθίζουμε όλοι να λέμε, “τώρα που σε θέλω δεν είσαι εδώ! “Τον αναζήτησα με το βλέμμα και τον βρήκα να έχει πιάσει κουβέντα με μια κυρία μεγάλης ηλικίας ντυμένη στα μαύρα, κρατώντας πολλές νάυλον σακούλες οι οποίες έδειχναν ταλαιπωρημένες, που σημαίνει ότι δεν είχε πάει για ψώνια αλλά κάτι μετέφερε. Το περίεργο δεν ήταν οι τσάντες ούτε ότι συζητούσαν οι δυο τους.
Το περίεργο και άξιο λόγου, ήταν το ότι είδα τον Πακιστανό να βγάζει από την τσέπη του λίγα κέρματα και να τα προσφέρει στην κυρία και μάλιστα με χαμόγελο!!Ώπα λέω! Τί γίνεται εδώ..??Έμεινα με το στόμα ανοιχτό και προσπαθούσα να συλλάβω την ιδέα του επαίτη να προσφέρει βοήθεια σε κάποιον άλλον που έχει ανάγκη και με χαμόγελο!!Με ξύπνησαν οι κόρνες των αυτοκινήτων γιατί είχε ανάψει πράσινο φανάρι και όταν αργότερα το ξανασκέφτηκα, αναρωτήθηκα ποιος προσφέρει οικονομική βοήθεια σε κάποιον που φαίνεται να την έχει ανάγκη, μικρή ή μεγάλη δεν έχει σημασία, με χαμόγελο???….Θα έπρεπε όμως δε νομίζετε?
Εφόσον προσφέρουμε κάτι, είναι επιλογή και επιθυμία μας, άρα ευχαρίστηση μας. Άρα ένα χαμόγελο μπορεί να εκφράσει την ευχαρίστηση μας και να χαρίσει ευχαρίστηση και σε εκείνον που την προσφέρουμε. Την επόμενη φορά που θα ευχαριστήσω κάποιον με τέτοιο τρόπο, θα του χαμογελάσω για να δω ποιος από τους δύο μας θα χαρεί περισσότερο. Μάθημα ζωής λοιπόν από έναν φτωχό επαίτη γιατί τελικά η ανθρωπιά υπάρχει περισσότερο εκεί που βρίσκεται η φτώχεια και ο πόνος.
