Παγκόσμια ημέρα του παιδιού σήμερα 20 Νοεμβρίου. Όλοι μιλάνε για τα δικαιώματα των παιδιών και το πώς πρέπει γονείς, εκπαιδευτικοί και σχετικοί επαγγελματίες να βοηθήσουν τα παιδιά να ανακαλύψουν νέους ορίζοντες. Μιλάνε για το ότι πρέπει να τα προστατέψουν από ενδεχόμενους κινδύνους  και να δημιουργήσουν ευκαιρίες για εκείνα. Είναι πολύ σημαντικά όλα αυτά και μεγάλο κρίμα που δεν τα βιώνουν όλα τα παιδιά στον κόσμο μας. Σε αυτόν τον κόσμο που πάντα θύματα είναι οι μικροί μας φίλοι σε κάθε αφορμή. Είτε λέγεται πόλεμος, είτε κακοποίηση, παραμέληση, ψυχική βία, οικογενειακή βία, διαζύγιο, επιλογές κηδεμόνων, έλλειψη επιλογών λόγω κοινωνίας ή περιβάλλοντος όπως γίνεται σε πολλές χώρες του πλανήτη μας. Σήμερα όμως θέλω να σταθώ σε ένα άλλο κομμάτι που αγγίζει τα μικρά μέλη της κάθε κοινωνίας. Ένα διαφορετικό μα πολύ σπουδαίο δικαίωμα τους.

Τα παιδιά είναι το μέλλον της ανθρωπότητας. Είναι η διαιώνιση του ανθρώπινου είδους αλλά είναι και η προέκταση κάθε ζευγαριού που τα φέρνει στον κόσμο. Αυτό είναι το πρώτο εμπόδιο που έχουν να αντιμετωπίσουν τα νεότερα μέλη μιας οικογένειας τα οποία πολλές φορές θεωρούνται και αντιμετωπίζονται ως κλώνοι των γονιών τους και όχι ως ανεξάρτητα, νέα μέλη της οικογένειας. Το φορτίο που τους δίνουν να κουβαλήσουν στους ώμους κάθε χρόνο που περνάει, γίνεται όλο και πιο βαρύ. Ειδικά αν δεν φανούν άξια των προσδοκιών ως κλώνοι! Αν τύχει κάποιο να μην μοιάζει σε εκείνους και η διαφορετικότητά του γίνει αντιληπτή, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αντιμετωπιστεί ως το παράσιτο του σπιτιού και θα ακούσει πολλά όπως, εσύ δεν είσαι δικό μου παιδί, πώς βγήκες έτσι εσύ, από ποιόν τα έμαθες αυτά, τέτοια σου μάθαμε εμείς? Κάθε στιγμή θα αμφισβητείται, ο λόγος του δεν θα έχει βαρύτητα, θα απαξιώνεται συχνά και σύντομα θα αποξενωθεί από την οικογένεια έχοντας πειστεί πως πραγματικά δεν χωράει ανάμεσα τους. Τους είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτούν την διαφορετική προσωπικότητά του και δεν μπορούν να δουν τα χαρίσματα που μπορεί να έχει αυτό το πλάσμα. Το δικό τους παιδί αλλά ταυτόχρονα ένα ξεχωριστό Ον, μια διαφορετική οντότητα! Με δική του προσωπικότητα και διαφορετικό χαρακτήρα. Είναι δικαίωμα του!

Θα το έχουν πείσει ότι είναι διαφορετικό από εκείνους και έχοντας βιώσει την απόρριψη θα ψάξει για άλλους ανθρώπους που θα το αποδεχτούν και θα εκτιμήσουν την προσωπικότητα και τις δυνατότητές του χωρίς να νιώθει κάθε μέρα την απαξίωση. Αυτό κάποιες φορές λειτουργεί λυτρωτικά και έχει αποτέλεσμα θετικό για το κάθε παιδί. Ταυτόχρονα όμως εγκυμονεί κινδύνους για κακές επιλογές φίλων καθώς και για διεξόδους που μόνο σε αδιέξοδο καταλήγουν και μετά πολλοί γονείς αναρωτιούνται πώς και γιατί το δικό τους παιδί έμπλεξε!

Αν πάλι λειτουργήσει λυτρωτικά, θα χαράξει πορεία με συνοδοιπόρους τους φίλους. αλλά η εξέλιξη του θα έχει κόφτη και αυτό διότι θα έχουν κλονιστεί η αυτοπεποίθηση, η αυτοεκτίμηση του και δεν θα έχει γαλήνη στην ψυχή του. Οι ανασφάλειες θα έχουν τρυπώσει σε κάθε κύτταρο του μυαλού του και θα έχουν ριζώσει βαθιά στην ψυχή του. Θα του λείπει η γαλήνη που μόνο η οικογένεια μπορεί να προσφέρει σε έναν άνθρωπο και να τον εκτοξεύσει στα ύψη της επιτυχίας και της ευτυχίας.

Κάπως έτσι απλά, μα τόσο απλά και αδιανόητα, καταστρέφεται από κάποιους γονείς ο ψυχισμός των παιδιών τους και κάνει το μέλλον τους είναι αβέβαιο. Όλα αυτά οδηγούν σε κακές οικογενειακές σχέσεις με αντίκτυπο προσωπικό όσο και κοινωνικό. Και κάποιος πρέπει να βοηθήσει τους γονείς να δουν το τραγικό λάθος ταύτισής τους με το παιδί τους. Γιατί όχι και να τους εκπαιδεύσει αν χρειάζεται. Όπως τα παιδιά! Τα οποία στην πραγματικότητα το μόνο που χρειάζονται και έχουν ανάγκη, είναι η αγάπη, η καθοδήγηση, η αποδοχή και η υποστήριξη των γονιών τους. Αν θέλουμε ευτυχισμένα παιδιά αυτά τους πρέπει να εισπράξουν από το σπίτι τους. Να ξέρουν πως ανήκουν κάπου, πως έχουν οικογένεια να τα στηρίξει και ένα καταφύγιο για κάθε δυσκολία που θα αντιμετωπίσουν. Που δεν είναι άλλο από την αγκαλιά και την αποδοχή της οικογένειάς του. Λένε το αίμα νερό δεν γίνεται. Εσείς τί λέτε..γίνεται?